Ik lees je tranen

ik lees je tranen
die onmachtig kijken
naar beelden die eens
jouw wereld waren

stil verdriet weerspiegelt
wat zo bereikbaar leek
uiteindelijk toch niet was
als die dag
toen jouw hart zich vulde
met droefheid
regen hulpeloos weende
op de aarde
waaronder zij ligt
voor eeuwig zwijgt

misschien ben ik wel niet
die vader geweest
wiens foto je kamer sierde
en hield ik ongewild
mijn deur niet lang genoeg geopend
toen je klopte
op zoek

naar een zachte schouder
om uit te huilen

maar in jouw tranen
lees ik haar ogen
en ween onmachtig
om ons verdriet

© 07-12-2005