Dat weet je toch...
beurde me op toen ik baalde
je spoorde me op en bracht me terug
toen ik niet-begrijpend verdwaalde
Alleen te staan zonder hulp
de wereld uit te dagen
te geloven in echte vriendschap
zonder naar ’t waarom te vragen
Jij leerde me opnieuw te lachen
mijn spiegel te vertrouwen
de blik omhoog te richten
niet langer af te snauwen
Ik vroeg je steeds weer – keer op keer
waarom ik dat allemaal had verdiend
je haalde glimlachend je schouders op :
“Dat weet je toch, ik ben je vriend...”
© 13-07-2005