arm moe meisje

arm moe meisje

je bent zo eenzaam
en dwaalt langs
effen paden
je haar is nat
je ogen vuil
je mond nog slechts
een bittere plooi
je bent alleen
en bidt om nieuwe vrienden
terwijl je
kijkend naar me
weent
verkrampt door zoveel leed

ik wou dat ik je helpen kon
je weer wat moed te geven
samen met je
wandelend op zoek
maar ‘k ben net teruggekeerd
een kale reis
geen perspectief

© 12-06-2005