Verzadigd ongeloof
langs een achtergebleven golf
strompelt hij
voorovergebogen
het gelaat doorkerfd
weggevlucht
tussen versleten schouders
nog éénmaal heft
trots fier omhoog
vragend
hoopvol kijkend
naar een late meeuw
dan strompelt hij verder
het hoofd verborgen
terwijl een traan zich afvraagt
wanneer de pijn verdwijnt
die zijn hart deed wenen
stuiptrekkend verzadigd
van schrijnend ongeloof
© 05-01-2006